Μέχρι το βράδυ της Κυριακής οι σόμπες πήγαν στα κοντέινερ του Αρκαλοχωρίου. Αλλά χρειάστηκε να βουλιάξουν στο χιόνι οι άνθρωποι για να σκεφτεί αυτή η χώρα πως το χειμώνα θα πρέπει κάπως να ζεσταθούν οι σεισμόπληκτοι και τα παιδιά τους.
Και παρά την απογοήτευση και την οργή τους μιλούν στην εκπομπή, όχι τόσο για τις σόμπες αλλά για όσα έχουν να αντιμετωπίσουν 145 μέρες τώρα. Για το ότι δεν είναι διατεθειμένοι να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους εκεί μέσα, για την αδικία να μην έχουν γίνει ακόμα 1200 αυτοψίες και αντί για εξήντα υπαλλήλους το γραφείο που υποβάλλουν τις αιτήσεις να έχει μόνο δύο. Για το δώρο – άδωρο του «άτοκου δανείου», αφού οι τράπεζες δεν δανείζουν υπερήλικους όπως είναι πολλοί από αυτούς. Για τη διαφορά στα λεφτά που τους δίνουν για να φτιάξουν το σπίτι και στο πραγματικό κόστος των επισκευών.
Λοιπόν το ερώτημα είναι μόνο ένα αλλά και όλα μαζί ταυτόχρονα:
Ραφάλ ή σόμπες; Ραφάλ ή δάνεια; Ραφάλ ή περισσότεροι υπάλληλοι για αυτοψίες; Ραφάλ ή αξιοπρέπεια;
