Πάντοτε οι καιροί έχουν και τα προμηνύματά τους!
Στην Πύλη του ΑΔΡΙΑΝΟΥ κοντά στου «Μακρυγιάννη», μου αρέσει πολύ να ανεβαίνω το λιόγερμα , τώρα που αρχίζει να αχνοφαίνεται της άνοιξης η μέρα, εκεί προς των Αθηνών την Ακρόπολη!
Ω! τι μαγεία είναι αυτή! τι μουσικές, τι παράτες, τι μυρωδιές παντού, τα χρώματα του ουρανού, έτσι όπως ανακατεύονται μ΄ εκείνο το πολύχρωμο ανθρώπινο πλήθος που ανεβοκατεβαίνει τον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου, σε ταξιδεύουν, σε γοητεύουν, σε μαγεύουν. Στέκομαι με τις ώρες μπροστά στη νεαρή κοπέλα που παίζει με τα δάχτυλα τις κούκλες της, κάνοντας τες να χορεύουν επιδέξια τον ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας …ή άλλοτε πάλι χαζεύω το παιχνίδισμα των γεωμετρικών σχημάτων που τρεμοπαίζουν πάνω στον τεράστιο τοίχο του νέου Μουσείου, ή κάθομαι για λίγο κάτω από τις ακοίμητες ελιές μπροστά στο Ηρώδειο.
Αόρατος αλλά και ορατός, μέσα σε όλο αυτό το «μυστηριώδες σύμπαν» πλανιέται, ένας αλλοτινός «Ηγέτης» ο Μέγας Αυτοκράτορας μπαίνοντας θριαμβευτικά από την Μεγάλη Πύλη, που φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του, για να εγκαινιάσει τον Ναό του Ολυμπίου Διός μέσα σε χριστιανική περίοδο (131μ.Χ.), τι παράδοξα έζησε στ’ αλήθεια αυτή η Πόλη!
Ένας Ρωμαίος «Ηγέτης» απόλυτα κυρίαρχος της εποχής του, διαβασμένος πολύ, και ταξιδεμένος ακόμα περισσότερο στον τελικό απολογισμό του δεν λησμόνησε να παραδεχτεί πως: Δεκαπέντε χρόνια στο στρατόπεδο κράτησαν λιγότερο από ένα πρωινό της Αθήνας!!!
Τι παράξενα πράγματα που συνέβαιναν σ΄ αυτήν εδώ την Πόλη!
Η Πύλη ετούτη ορίζει και τα όρια της Πόλης: από εκεί η πόλη του Θησέα, απ’ εδώ η Πόλη του Αδριανού… έχουν περάσει περίπου δύο χιλιάδες χρόνια. Το όριο παραμένει στη θέση του, αλλά οι πραγματικοί «Ηγέτες» μετατοπίζουν τα όρια του πεπρωμένου μας αλλάζοντας την ιστορία, κι αυτό συμβαίνει σε κάθε εποχή όπως και στη σημερινή. Είναι προφανές ότι και στις δικές μας μέρες παίζουμε με τα όρια ως κοινωνία και ως λαός, δοκιμάζοντας τις αντοχές μας στη σκέψη και στην βιωτή μας.
Η πολιτεία έχει γίνει πια κράτος και ο λαός μας πλανώμενος και περιπλανώμενος τριγυρίζει νύχτα – μέρα γύρω από την Πύλη αναζητώντας την θέση του, πιστεύοντας πως συνεχώς, του την αρπάζουν ατιμώρητα με τρόπο ύπουλο και πονηρό …
Μετά από τόσα χρόνια είμαστε και πάλι στα δύο: οι από δω και οι από κει.
Η ιστορία όμως έκανε καλά την δουλειά της και τούτη την φορά μας κρατάει έναν χαρισματικό ηγέτη στα μέτρα τα δικά μας, έναν από εμάς! εμπνευσμένος απ΄ τους αγώνες των γονιών μας, ατσαλωμένος απ’ το καμίνι της γενιάς του, τραβάει εμπρός αποδιώχνοντας κάθε μιζέρια και φόβο… Είμαστε και πάλι σε σημείο οριακό, ή θα διαβούμε μαζί του τον Ρουβίκωνα και θάναι μέρα μεσημέρι ή θα στρατοπεδέψουμε, «επ΄ αόριστον», φιλοσοφώντας στις ταπεινές του όχθες. Το ίδιο βράδυ του περιπάτου από το ύψος της Πύλης ακούγεται το μέταλλο που κοχλάζει, όχι! δεν αντέχεται άλλο αυτό που ζούμε με τόσους και τέτοιους ανίκανους ως επικίνδυνους κυβερνήτες, από την διαχείριση στο προσφυγικό ως τα χρυσοπληρωμένα στελέχη των Δημοσίων Οργανισμών, από τις διπλωματικές ήττες στην εξωτερική πολιτική, ως τους «αρίστους» που συλλαβίζουν στην Βουλή… Δεν μας αξίζει αυτή η διακυβέρνηση με τόσο πολύ ευτελισμό και σκοταδιστικό λόγο, δεν είναι μήτε του ύψους μας, μήτε της αισθητικής μας! φανερή μαρτυρία των αλλαγών που έρχονται και των νέων ξεκινημάτων που μας περιμένουν!!!
Το τώρα το γράφουμε όλοι μαζί, όμως η αξία του θα αποτιμηθεί όχι βέβαια από εμάς, μα, από τους επόμενους που θα στέκονται πάλι κάτω από την ίδια ίσως Αψίδα στο όριο εκείνου του κόσμου, που στο μεταξύ θα έχει καταγράψει και τα δικά μας έργα!!!
Θα κάνω κι άλλους περιπάτους, άλλωστε ο χρόνος όπως λέει και η Marguerite Yourcenar δεν παίζει κανένα ρόλο στην Ιστορία. «Πάντα με παραξένευε πως οι σύγχρονοί μου αγνοούν ότι μπορούμε να μικραίνουμε την απόσταση των αιώνων ανάλογα με το κέφι μας»!
Τελικά αγαπώ αυτή την Πόλη!…
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη
Φεβρουάριος/2020
