Το μνημείο χωρίς μνήμη δεν έχει νόημα! Το νόημα κρύβεται εκπέμποντας πάντοτε το ανέσπερο φως από κάθε γωνία, ευθεία ή τεθλασμένη του μνημείου…
Ο Χρόνος προσθέτει δεν αφαιρεί, πολλαπλασιάζει μα δεν διαιρεί.
Ο χρόνος για το Μνημείο με τη μνήμη είναι αιώνιος σύμμαχος του, για τούτο γυαλίζει με περισσή σχολαστικότητα την επιφάνεια του έτσι που να αστράφτει στον ήλιο όλες τις εποχές και πιότερο τις ομιχλώδεις μέρες του «χειμώνα» όπως για παράδειγμα στις μέρες αυτές που μας έτυχαν να ζήσουμε… Ο χρόνος το φορτώνει με κόκκινα λουλούδια σαν να του χρωστάει, σκύβει και το αγκαλιάζει και το φιλεί, το μεγαλώνει, το γιγαντώνει έτσι που να μην χωρά πια στον προδιαγεγραμμένο του χώρο…
Κόσμος και πάλι σήμερα συγκεντρώνεται μπροστά από την ανοιχτή καγκελόπορτα, άλλοι στέκονται κουβεντιάζοντας αναμεταξύ τους, άλλοι προσπαθούν να διαπεράσουν το πλήθος για να αφήσουν ως τάμα στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ένα κόκκινο κατακόκκινο γαρύφαλλο κι άλλοι περνούν αδιάφοροι στρέφοντας λόγω της φασαρίας, το πρόσωπο τους προς το ιστορικό ετούτο κτίριο της οδού Πατησίων.
48 χρόνια από τότε… πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια! Πολλοί από τους πρωταγωνιστές έχουν ήδη «αναχωρήσει» εμείς τα παιδιά μεγαλώσαμε αρκετά, τα παιδιά μας τα φέρνουμε εδώ επιτοπίως να τα μυήσουμε στα υψηλά ιδανικά, (έτσι πιστεύουμε). Είμαστε σε αυτό τουλάχιστον αισιόδοξοι! Δεν ήταν κι όλοι κακοί διαχειριστές των ονείρων της γενιάς μου, υπήρξαν βεβαίως κι αυτοί, όμως δεν θα τους χαρίσουμε και την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας, αυτό δα μας έλειπε…
Ευτυχώς που μας ξελάσπωσαν τότε πριν 48 ακριβώς χρόνια εκείνοι οι νέοι κι οι νέες, τα έφηβα αγόρια και κορίτσια, οι μαθητές κι οι μαθήτριες, οι φοιτητές κι οι φοιτήτριες… κι αποφύγαμε έτσι την ντροπή της ιστορίας που θα μας κυνηγούσε ως εφιάλτης ποιος ξέρει μέχρι πότε!
Αχ! αυτοί οι νέοι, προπάντων οι επαναστατημένοι κάθε εποχής, αμάθητοι στις αγωνίες της καθημερινότητας, αδιάφοροι στα τιποτένια που συγκροτούν τον βίο των ανθρώπων. Ακατάδεχτοι και ανυπόμονοι που βιάζονται να αναμετρηθούν με την ίδια τους την ζωή. Οι νέοι που τα θέλουν όλα και τώρα! (αλλιώς τι νέοι θα ήταν); Με υπεροψία και μέθη πορεύονται, υπερεκτιμώντας τις ικανότητές των…
Αχ! αυτοί οι νέοι που σε αυτούς χρωστάμε την δική μας Αξιοπρέπεια… υποκλινόμαστε στα νιάτα κι ας βιάζονται, ευτυχώς που βιάστηκαν και τότε!
Αυτό ήταν. Έγινε κι έμεινε. Έμεινε και σημάδεψε όνειρα κι ελπίδες. Μπήκε βαθιά στην ιστορική μας συνείδηση που δεν βγαίνει πια… Πέρασε ατόφιο από την μια γενιά στην άλλη έτσι αυτόματα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μάλλον χωρίς καμία προσπάθεια και παραμένει, αυτό είναι το θαυμαστό που παραμένει το ίδιο ζωντανό, δυνατό, αναλλοίωτο κι επίκαιρο όπως τότε!!!
Μνημείο λοιπόν με ΝΟΗΜΑ πανανθρώπινο χωρίς όρια…
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη/ Νοέμβριος 2021
