«…με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών». Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ
Τα 10 εκείνα χρόνια που συγκλόνισαν τον κόσμο…
Φήμες, πολλές φήμες διαδίδονται χωρίς να επιβεβαιώνονται, υπερβολικές, εξωφρενικές , κάποιες αρκετά πιστευτές, πάντως η ατμόσφαιρα έπεφτε βαριά πάνω σε όλο το στράτευμα που έφτασε να στρατοπεδεύσει έξω από την Ώπι, μία πόλη κλειδί ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Ένα σημείο που χώριζε σαν μαχαιριά δυο αντιτιθέμενους κόσμους αλλά και που ένωνε ταυτόχρονα τους μελλοντικούς…
Εκεί λοιπόν στις πηγές των δύο αιώνιων ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, την ώρα που ο ήλιος πήγαινε να γείρει στη σκιά των Ιμαλαΐων στέκεται ένας Στρατηλάτης μπροστά στον στρατό του ζητώντας από τους παλαίμαχους να αποχωρήσουν, να επιστρέψουν όσοι το ήθελαν πίσω στην Πατρίδα τους δοξασμένοι, πλούσιοι και τυχεροί με όσα κέρδισαν στην απαράμιλλη εκστρατεία που άλλη σαν αυτή δεν γνώρισε η γης! Όσοι πάλι θα ήθελαν να μείνουν μαζί του θα ΄βρισκε τρόπο να τους ανταμείψει με γενναιοδωρία… έτυχε όμως αυτός που τους μιλούσε να μην είναι ένας από αυτούς, να μην σκέπτεται σαν αυτούς! Οι πολλοί δεν κατάλαβαν και οι ελάχιστοι υποψιαζόταν ότι ο κόσμος εκείνη την ώρα άλλαζε κι άλλαζε τόσο συθέμελα που τα τραντάγματα εκείνα πυροδότησαν την μεγάλη ανυπακοή!!!
Χωρίς να μπορούν και με το δίκιο τους άλλωστε, απλοί στρατιώτες ήταν που οι περισσότεροι ακολουθούσαν και για δικό τους προσωπικό όφελος, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το τι έρχεται, έβγαλαν όλη την αντίθεσή και τον θυμό τους όχι μόνο για την άρνησή τους να προχωρήσουν κι άλλο στο άγνωστο αλλά και για τον τρόπο που ο Βασιλιάς τους, αντιμετώπιζε τους νικημένους Ασιάτες… πως είναι δυνατόν ένας Βασιλιάς τέτοιου μεγέθους να μην ρίχνει τα αστροπελέκια της βίας του νικητή στους νικημένους; να μην γίνεται ο επόμενος δυνάστης που θα τον τρέμουν και θα τον φοβούνται όλοι; μα ετούτος ο παράξενος Βασιλιάς να σέβεται τους λαούς που κυριεύει, να στέκεται ευσεβής μπροστά σε βωμούς ξένων θεών, να συνομιλεί και να συνδιαλέγεται με τοπικούς άρχοντες , να δίνει ελευθερία στους απλούς ανθρώπους; να τρώει ό,τι τρώνε, να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρονται, να διασκεδάζει όπως διασκεδάζουν, να ντύνεται όπως ντύνονται, να παντρεύεται με αλλόθρησκη… τι κόσμος μπορεί να γεννηθεί από ένα τέτοιο αλλοπρόσαλλο και περίεργο ανακάτεμα συνηθειών, θρησκειών, ανθρώπων, θρύλων και παραδόσεων!!! Αυτά κι άλλα θα είχαν στο μυαλό τους όταν άρχισαν να δυναμώνουν οι άγριες φωνές και οι διαμαρτυρίες των… πως ήθελε λέει, τώρα να τους ξεφορτωθεί γέρους κι ανήμπορους πια, να τους στείλει πίσω στην Μακεδονία… κι όλο πιο πολύ φούντωνε ο σαματάς, τέτοια η συγκέντρωση και η ανταρσία του στρατού εκεί στην μακρινή Ώπι!!!
Έξαλλος κατέβηκε από το πρόχειρο βήμα σαν τον κεραυνό που πέφτει ξαφνικά και κατακαίει ό,τι βρεί στο πέρασμά του και άοπλος όρμησε ανάμεσα στο πλήθος, το βλέμμα του φωτιά, η φωνή του βροντερή, άρπαξε με σιδερένιο χέρι δέκα τρεις και χωρίς πολλά λόγια και συζητήσεις , δεν υπήρχε τώρα χρόνος για διαλόγους και ανακρίσεις κι έτσι τους έστειλε για εκτέλεση… και ύστερα.. αχ! ύστερα τραβάει έναν λόγο μα έναν λόγο, εκείνον που διασώζει ο Αρριανός βάναυσος λόγος μα δίκαιος…
Τους αρχίζει από την αρχή: ποιοι και πώς ήταν όταν ο Φίλιππος τους μάζεψε ημιάγριους με προβιές για ρούχα, ξυπόλητους, αλήτες και φτωχούς για να τους κάνει πολιτισμένους πολίτες στις πόλεις… κιχ δεν ακουγόταν τώρα, θες ο φόβος, θες η έκπληξη για αυτόν που έβλεπαν και άκουγαν ακίνητοι, άφωνοι στέκονταν εμπρός του, και τούτος συνέχιζε ανελέητα χωρίς οίκτο «ποιος σας κατέβασε από τα βουνά; ποιος σας έκανε πόλεις; ποιος σας πήγε ως εκεί που σας πήγα; ποιος από σας κοιμάται λιγότερο από μένα; ποιος από σας τρώει λιγότερο από μένα; ποιος έχει περισσότερα τραύματα από μένα; Εσείς! και Σατράπες, εσείς και Στρατηγοί, εσείς και Ταξίαρχοι, εσείς και τυχοδιώκτες! Κι από όλους αυτούς τους κόπους τι απομένει σε μένα; τίποτα δικό μου πέρα από την πορφύρα ετούτη και το στέμμα!!!και τώρα τι θέλετε να πείτε; Ε ναι λοιπόν να φύγετε, και λέει το περίφημο εκείνο που ακούγεται ως τις μέρες μας…
Ά π ι τ ε!!!
φύγετε!!! … λέξη βαριά, ασήκωτη με πολύ υποτιμητικό ως υβριστικό τρόπο ειπωμένη, σε πολύ ελεύθερη μετάφραση… «φύγετε! άμετε και στο διάβολο»! και σε λίγο ο στρατός εκείνος που κατέκτησε τον κόσμο έχει γίνει ένας σωρός συντρίμμια, χύμα και σε αναβρασμό….
Μετά από τρεις μέρες μαθαίνουν πως καινούριο στρατό οργάνωσε με απόλυτη εμπιστοσύνη στους ασιανούς και τότε τρέχουν όλοι στα ανάκτορα ρίχνοντας μπρος στις πύλες τα άρματά τους, φωνάζοντας και κλαίγοντας με παρακάλια να τους δεχτεί και πάλι… Και να τον βγαίνει επιτέλους ο Αλέξανδρος ! όπου η σκηνή είναι συγκλονιστική βλέποντάς τους παλιούς στρατιώτες μετανοημένους κι ακούγοντας τις χαρούμενες φωνές που τον ξανά αντικρίζουν δεν καταφέρνει να συγκρατήσει κι εκείνος τα δικά του δάκρυα και ρίχνονται στην αγκαλιά του και φιλιούνται εκεί καταμεσής της απέραντης Ασίας μπροστά στους έκπληκτους ασιάτες… και δίνει αμέσως διαταγή να ετοιμαστεί η μεγάλη γιορτή της συμφιλίωσης όπου ανακοινώνει την θέληση της πολιτικής του: την αρχή της κοινής εξουσίας σε Έλληνες και Ασιάτες: «κοινήν την εξουσίαν της αυτοκρατορίας αυτής»!
Και από εδώ που λέτε αρχίζει ο καινούριος κόσμος, ο δικός μας κόσμος, καλός ή κακός δεν έχει σημασία, σημασία έχει εκείνο το «κοινόν» ! και εκείνο το…. Ά π ι τ ε!
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη / 2020
Υ.Γ./ έτσι μόνο στέκονται στην ιστορία οι πραγματικοί Ηγέτες σε όλους τους καιρούς και σε όλους τους χρόνους… κι όποτε χρειαστεί μπορεί να ακουστεί και πάλι εκείνο το… Ά π ι τ ε!
