8 ΜΑΡΤΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
«Για την έφιππη καπετάνισσα»… ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΓΙΆΝΝΟΥΖΑ – ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ
Πώς γίνεται πάλι ετούτο το παράδοξο; και έφιππη και Καπετάνισσα; Μια Αμαζόνα πάνω σε αραβικό άτι ζωσμένη με την σπάθα και την μπιστόλα της να τρέχει καλπάζοντας τον κάμπο του Άργους και μετά να επιστρέφει υπερήφανη Καπετάνισσα στο καράβι της έξω από τ΄ Ανάπλι (Ναύπλιο) που το πολιορκεί μήνες τώρα με τους συντρόφους της Νικηταρά και Κολοκοτρώνη; Κι όμως γίνεται μόνο όταν σε λένε ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ!
Τα στρώνω λοιπόν στο χαρτί μέρα πούναι η σημερινή για τις γυναίκες του κόσμου και αποθέτω ευλαβώς το «μνημόσυνο» ετούτο, όχι πως έχει ανάγκη την δική μου γραφή αλλά να! πως τα φέρνει ο θρύλος, ο μύθος, η πραγματικότητα; (μένει να αποδειχθεί)…την ακουμπώ την γραφή ετούτη στο κατώφλι ενός παλιού γκρεμισμένου σπιτιού, το σπίτι του «Υδραίου» όπως έμεινε να το λένε οι ντόπιοι. Λίγο παραπάνω από το σημερινό Κάμπο, από εδώ που έφυγε νύφη η Ολυμπία κόρη Υδραίου καραβοκύρη του Γιάννου Γιάννουζα, (που βρέθηκε στη Νικαριά ποιος ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες), κουβαλώντας μαζί με τα λίγα προικιά της κι έναν μεγάλο καθρέφτη για το καινούριο της σπιτικό στο διπλανό χωριό το Αυλάκι όπου την περίμενε γαμπρός ο Γεώργιος Καρίμαλης… στο δρόμο έπεσε ο καθρέφτης από το ζώο που κουβαλούσαν τα πράγματα κι έσπασε, με το κακό αυτό σημάδι σ΄ ένα περίπου χρόνο συνδέθηκε η οικογενειακή τραγωδία, η Ολυμπία πέθανε μέσα σε αδιευκρίνιστες συνθήκες (ήταν γυναίκα) αφήνοντας ένα μικρό κοριτσάκι, την Μαρία…
Κάποτε έγινε ένας μεγάλος ξεσηκωμός από ένα μικρό λαό για την Λευτεριά του… πέρασαν περίπου 200 χρόνια! Κι εμείς συνεχίζουμε να ψάχνουμε, να ερευνούμε, να μελετούμε εκείνη την εποχή και δεν «χορταίνουμε» να μπαίνουμε στα βαθιά «μυστικά» της, βλέπεις η Λευτεριά παραμένει το πιο ακριβαγόραστο αγαθό των ανθρώπων !…
Το συναρπαστικό όραμα εκείνης της εξέγερσης ανέδειξε ηρωικές μορφές που στο άκουσμά τους και μόνο προκαλούν θαυμασμό και δέος… Μέσα στην χορεία των ηρώων που έγραψαν την βαριά αυτή ιστορία ξεχωρίζουν και γυναίκες ηρωίδες που στάθηκαν δίπλα πολλές φορές και μπροστά στους άνδρες πολεμώντας παληκαρίσια κι αντρίκια όπως: οι Σουλιώτισσες, οι Μεσολογγίτισσες, οι Μανιάτισσες … αλλά ετούτες έδρασαν σε συλλογικότητες που τις ανεβάζουν στο πάνθεον της ιστορίας… Υπήρχαν όμως κι εκείνες οι «ξεχωριστές», οι ελάχιστες που ξέφυγαν με μιας από το ανώνυμο πλήθος κι έμειναν ως φωτεινά μετέωρα να φωτίζουν την στράτα μας …
Γεννημένη, η Λασκαρίνα, σ΄ ένα σκοτεινό κελί μιας υγρής φυλακής της Πόλης, από Υδραίο αγωνιστή πατέρα όταν τον επισκέφθηκε η Υδραία Μάνα της σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, έμελλε να γίνει η ηρωίδα που κοσμούσε τις αίθουσες των σχολείων μας κι όπου την ημέρα της Μαρτιάτικης γιορτής εμείς οι μαθητές με τους Δασκάλους και τις Δασκάλες στεφανώναμε με μυρτιές όλους τους ήρωες μαζί και ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ και ΜΑΝΤΩ! οι μόνες γυναίκες που βλέπαμε γύρω μας…
Στα 17 της παντρεύεται με τον Σπετσιώτη Δημήτρη Γιάννουζα κι αποκτούν: τον Γιάννο, τον Γιώργη και την Μάρω, με τον δεύτερο άντρα της Δημήτρη Μπούμπουλη, απ΄ τον οποίο πήρε και το προσωνύμιο ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ κάνει: την Σκεύω, την Ελένη και τον Νικόλα… δύο φορές χήρα με έξι παιδιά σε ένα κόσμο Τουρκοκρατούμενο και «Αντροκρατούμενο» κατάφερε τα ακατόρθωτα για μια Γυναίκα!
Ταξιδεύει, πολεμάει σε στεριά και θάλασσα, διαπραγματεύεται, ναυπηγεί καράβια, με πείσμα κι έξυπνες κινήσεις φτάνει ως τα ενδότερα της Υψηλής Πύλης για να συναντήσει την μάνα του Σουλτάνου κερδίζοντας την εύνοιά της κι έτσι γλυτώνει την περιουσία της εξασφαλίζοντας και την άδεια ναυπήγησης του ιστορικού πλοίου της «ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ» που τόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε την περίοδο της επανάστασης κι όπου « τραγική ειρωνεία» καταστράφηκε ολοσχερώς αρκετά χρόνια αργότερα από τον ίδιο τον Μιαούλη στις εμφύλιες διαμάχες στο ναύσταθμο του Πόρου…
«Κυρά των Σπετσών», πάντα υπερήφανη στο ανάστημα και πλούσια ως φιλοχρήματη θα την χαρακτηρίσουν οι εχθροί της (κι είχε πολλούς) συνομιλεί και ανταλλάσσει επιστολές με τους Άρχοντες και τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους Έλληνες και ξένους…
Αυτή λοιπόν η ψηλή και μάλλον ευτραφής γυναίκα με τα κατάμαυρα μαλλιά καλυμμένα με την χρωματιστή μαντίλα και το πλούσιο στήθος όπου έχωνε μέσα σ΄ αυτό τα χρυσαφικά από τις χανούμισσες του χαρεμιού, κατά τα συμφωνηθέντα προκειμένου να γλυτώσουν στην πολιορκία της Τριπολιτσάς. Αυτή πολέμησε με πάθος κι αμέτρητες θυσίες για την Λευτεριά του έθνους κι ας λένε ό,τι θέλουν οι εχθροί της και είπαμε είχε πολλούς… πώς ήταν δυνατόν να μην είχε εχθρούς σε μια κοινωνία όπου η γυναίκα έπρεπε όχι μόνο να μένει κλεισμένη στο σπίτι αλλά και να μην ανακατεύεται καθόλου στις δουλειές των «αντρών»;
Η Λασκαρίνα τα είχε θρυμματίσει όλα αυτά κι όχι μόνο για τον εαυτό της και τα παιδιά της αλλά και για όλο το επαναστατημένο γένος! Η φήμη της ταξίδευε σε όλη την Ευρώπη για τούτο και πολλοί ήταν εκείνοι που έγραψαν για την «Γυναίκα – θρύλο» της ελληνικής επανάστασης οι περισσότεροι με λόγια εγκωμιαστικά και λίγοι στάθηκαν αρνητικοί απέναντί της κυρίως κάποιοι κληρικοί από την Δύση…
Για πολλούς ήταν η μοναδική γυναίκα μέλος της Φιλικής Εταιρίας αν και το όνομά της δεν συναντάται στον κατάλογο των ονομάτων των «Φιλικών» ας μην ξεχνάμε πως ήταν «γυναίκα».
Θρήνησε με σιωπή τον χαμό του πρώτου της γιου του Γιάννου στους Μύλους πολεμώντας γενναία κι έκλαψε πολλές φορές κρυφά από όλους για το άδικο των εμφύλιων συγκρούσεων…
Θύμα και η ίδια των άθλιων αλληλοσπαραγμών και επιθετικών συμπεριφορών αποσύρθηκε απογοητευμένη τα τελευταία της χρόνια στο σπίτι της στις Σπέτσες.
Από εκεί θα παρακολουθεί με απέραντη θλίψη την κατάντια των «κυβερνώντων» της εποχής να φυλακίζουν «έναν» Κολοκοτρώνη και άλλους συναγωνιστές της… κι όταν της είπαν ότι ο Θοδωρής αποφυλακίζεται γιατί ο Ιμπραήμ λεηλατεί την Πελοπόννησο, εκείνη με την παλιά της τόλμη που ποτέ δεν την εγκατέλειψε φωνάζει: «Ε! τότε αν γίνει αυτό, εγώ θα ξαναπάω στο στρατόπεδο και θα πολεμήσω μαζί του τους Τούρκους»! κρίμα δεν πρόλαβε… την πρόλαβε το βόλι από χέρι Σπετσιώτη που την σημάδευσε στο κεφάλι την ώρα ενός οικογενειακού καυγά υπερασπιζόμενη με πάθος, όπως ήξερε πάντα να κάνει, τον έρωτα του γιού της του Γιώργη, υπερασπιζόμενη το ίδιο της το παιδί… κανείς ποτέ δεν δικάσθηκε απ΄ ότι λένε οι «πηγές» και κανείς δεν τιμωρήθηκε γι αυτό το φονικό… ήταν γυναίκα! 22 Μαΐου 1825 στα 54 χρόνια της …
Η « Έφιππη Καπετάνισσα» που την έκανε επαναστάτρια η ίδια η Επανάσταση με το θυελλώδες της πέρασμα απ΄ την ζωή, η χιλιοτραγουδισμένη ηρωίδα παραμένει το ζωντανό σύμβολο για την Ελλάδα, για τον αγώνα, για τη Λευτεριά, για την ΓΥΝΑΙΚΑ!
Το σπίτι του «(Ν)Υδραίου» ψηλά απ΄ τον Κάμπο ΙΚΑΡΙΑΣ
________________________________________________
Υ.Γ. οι απόγονοί της συνέχισαν την ζωή τους άλλοι έμειναν στο νησί κι άλλοι … αναζήτησαν αλλού γαλήνη μετά από την τραγωδία…
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
