Χρ. Ι. Στεφανάδης
Εικοσιπέντε χρόνια πριν… 30 Ιουλίου 1993 στην Ικαρία.
Ήταν μέρα μεσημέρι, ο κόσμος πετάχτηκε έξω από τα σπίτια και τις παραλίες, αντικρίζοντας ένα μαύρο σύννεφο, που σαν ένα σεντόνι είχε καλύψει την θάλασσα που έπεσε ο μυθικός Ίκαρος.
Οι καμπάνες των εκκλησιών, που στα χωριά της επαρχίας δεν καλούν μόνο τους πιστούς στην λειτουργία, στους γάμους και στις κηδείες, αλλά χτυπούν και σε κάθε ανάγκη ειδοποίησης για έκτακτες καταστάσεις, κτυπούσαν σαν τρελές.
Πολλοί κάτοικοι κατηφόριζαν προς το λιμάνι και την θάλασσα, πνιγμένοι από τους καπνούς. Άλλοι, πάλι, αρνούνταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η μάχη με την φωτιά ήταν άνιση: ανύπαρκτα πυροσβεστικά μέσα, το καλοκαιρινό μελτέμι φύσαγε και συνεχώς δυνάμωνε και το κράτος απουσίαζε…
Δεκατρείς συνάνθρωποι μπήκαν στα αυτοκίνητα τους και προσπάθησαν να περάσουν την φωτιά και να κατέβουν στο λιμάνι… έλιωσαν τα λάστιχα των αυτοκινήτων, ακινητοποιήθηκαν τα οχήματα και κάηκαν και οι ίδιοι…Δεν υπήρχαν αντιπυρικές ζώνες, δεν υπήρχαν πυροσβεστικά οχήματα και πυροσβεστικοί κρουνοί και δεν υπήρχε ενημέρωση και σχέδιο έκτακτης ανάγκης για την διαχείριση της φωτιάς…
Και πριν και μετά από το τραγικό αυτό γεγονός, δεκάδες μεγάλες φωτιές πλήγωσαν την χώρα μας. Χάθηκαν ζωές, περιουσίες και φυσικός πλούτος… η ίδια πάντα επωδός… Δημοσιογράφοι στα αποκαΐδια, συσκέψεις αρμοδίων και περιοδείες με περίλυπο ύφος στον τόπο των καταστροφών με ενδυμασίες εργασίας, αερολογίες (… περί στρατηγού ανέμου), συνωμοσιολογίες (… ξένοι πράκτορες, ασύμμετρες απειλές…), δηλώσεις για τιμωρία των υπευθύνων, εξαγγελίες σπασμωδικών μέτρων ανακούφισης των πληγέντων αλλά καμία ανάληψη ευθύνης. ..καμία παραίτηση κάποιου αρμοδίου. Γιατί οι αρμόδιοι γνωρίζουν ότι σε ελάχιστο χρόνο όλα ξεχνιούνται μέσα στα αποκαΐδια.. Και οι καμένοι άνθρωποι και τα ζωντανά και οι περιουσίες και ο φυσικός πλούτος…
Με την νέα τεράστια καταστροφή από την φωτιά στην Ανατολική Αττική, η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε…
Δεκάδες άνθρωποι κάηκαν λίγα μέτρα από την θάλασσα, γιατί δεν εύρισκαν μέσα στους καπνούς και τον πανικό τον δρόμο της σωτηρίας για την παραλία.. Γιατί η άναρχη διαχρονικά δόμηση έκλεισε δρόμους και οικειοποιήθηκε παράνομα την πρόσβαση στις ακτές.
Κάηκαν, γιατί είχαν την ατυχία να είναι πολίτες ενός κράτους που η διαφθορά επιτρέπει διαχρονικά την άναρχη δόμηση στα δάση, που δεν προβλέπει αντιπυρικές ζώνες και συστήματα πυρόσβεσης, που δεν έχει αναπτύξει στοιχειώδη σχέδια έγκαιρης ενημέρωσης του πληθυσμού σε τέτοιες καταστάσεις.
Ενός κράτους που δεν ενδιαφέρεται για την πρόληψη, αλλά που “θρηνεί” πάνω στις στάχτες και το χειρότερο, που προσπαθεί να δημαγωγήσει με αφορμή τις καταστροφές!
Και σκέπτομαι με θλίψη αλλά και οργή. Στην Σουηδία, αυτή την εποχή, είχαν 50 πυρκαγιές, μικρές και μεγάλες. Σε έξι περιπτώσεις αναγκάσθηκαν να εκκενώσουν ολόκληρες περιοχές. Δεν χάθηκε όμως καμία ανθρώπινη ζωή. Γιατί άραγε; Γιατί η Σουηδική πατρίδα, τον πολίτη τον έχει σε πρώτη προτεραιότητα. Όχι μόνο στις φυσικές καταστροφές. Αλλά και στην καθημερινότητα. Στην υγεία, στην παιδεία, στο δικαίωμα για εργασία και στην κοινωνική μέριμνα…
Ενώ στην χώρα μας, οι πολίτες αντιμετωπίζονται κυρίως ως ψηφοφόροι, διαχωρίζονται εκ των πραγμάτων σε κατηγορίες (προνομιούχοι, λιγότερο προνομιούχοι και περιθωριοποιημένοι) με ανάλογη αντιμετώπιση από το κράτος αλλά και ανάλογη πρόσβαση στους κρατικούς μηχανισμούς.
Θα μου πείτε, εδώ είναι Βαλκάνια! Η Σουηδία είναι κάτι άλλο. Και το Σουηδικό (αλλά και το υπόλοιπο Βόρειο-ευρωπαϊκό) κεκτημένο, είναι απρόσιτο για την χώρα μας..
Ο αντίλογος είναι, ότι οι Έλληνες μετανάστες στον ανεπτυγμένο Δυτικό κόσμο, όχι μόνο προσαρμόστηκαν, αλλά αποτελούν στην πλειοψηφία τους υποδείγματα πολιτών σε κάθε τομέα που δραστηριοποιούνται.
Επομένως για την υπανάπτυξη δεν ευθύνεται ούτε το Βαλκανικό κλίμα, ούτε τα ελληνικά γονίδια.
Ευθύνεται ένα κράτος δομημένο στρεβλά.
Ένα κράτος που ανέχεται την διαφθορά.
Ένα κράτος που αντιμετωπίζει τον πολίτη όχι ως πρώτη προτεραιότητά, αλλά που τον χρησιμοποιεί, κατά περίπτωση, ως οπαδό και ως ψηφοφόρο…
Ένα κράτος που, εκ του αποτελέσματος, δεν ενδιαφέρεται για την προστασία του πολίτη και την αποτελεσματική πρόληψη, αλλά που εκ των υστέρων “κλαίει” πάνω στα αποκαΐδια.
Και “θρηνεί” πάνω στον μη αναστρέψιμο τραγικό θάνατο των απανθρακωμένων…
*Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης
Είναι Καθηγητής Καρδιολογίας
Αναδημοσίευση από : https://www.protothema.gr
